Het zal intussen zo’n jaar of zes geleden zijn, dat we op een bloedhete middag op Esperanzah in Floreffe kennis mochten maken met de Belgisch-Peruviaanse band Chicos y Mendez die ons toen verbaasde met een meer dan swingende podium-act en vooral met zijn vermogen om de meute mee te krijgen, ook al was het veel te warm om te dansen: hele lappen tekst werden meegebruld, op eenvoudig verzoek van de charismatische frontman David Mendez gingen massaal de armen in de lucht en het concert werd een heus feestje.

Nu, zoveel later, is er dus een plaat en kun je met aan zekerheid grenzende warschijnlijkheid zeggen dat de carrière van de band vanaf nu pas echt een vlucht zal gaan nemen. Dat hebben ze dan wel heel slim bekeken: eerst veel, heel veel live spelen, een EP’tje opnemen om de deuren naar de programmatoren open te duwen, ondertussen alle grote podia van dit land bespelen, van Floreffe tot de AB, van Couleur Café tot de Francofolies va Spa…als je je traject zo uitbouwt, dan kun je er van op aan dat je debuut niet onopgemerkt zal passeren.

David Mendez is natuurlijk niet de enige, die ik hier moet vermelden: songwriter Thibault “Tito” Quinet is minstens evenveel verantwoordelijk voor de huidige sound van de band: hij de meer rationele, de stadsmens, die naar jazz en soul lonkt en zo de Latinoklanken van David een meer urban accent geeft. Grégory Chainis zorgt voor veel van de ritmes en voor de plaat werd ook nog beroep gedaan op een aantal gasten, zodat maximaal effect bereikt kon worden in de studio. De geweldige Flavia Coelho is de vrouwelijke stem in “Reggaeton Feminista”. Dat nummer klaagt het machisme dat eigen is aan de reggaeton aan en je moet echt bijgaande clip eens bekijken: boordevol ironie wordt het Laatse Avondmaal in een nieuw kleedje gegoten, waarbij Christus vervangen is door Frida Kahlo en diens personage door Mendez uitgebeeld wordt. Heerlijke stuff is dat, net als “Ils Dansent”, waarin de Luikse Farah El Hour de vrouwelijke stem vertolkt in een verhaal dat handelt over de liefde tussen twee asielzoekers en dat heerlijk ondersteund wordt door de trompet van Sam Versweyveld. Die is trouwens ook prominent aanwezig in “Porque”, een heus latinonummer, waarin enigszins ironisch gezongen wordt over het gedrag van mensen die door een passionele liefde geraakt worden.

U merkt het al: Chicos y Mendez maakt nummers die ergens over gààn, die tegengas geven bij de trend tot ontmenselijking, waar dit land onder gebukt gaat. “Mi Ciudad” heeft het over mensen die door de stad dolen en waar ons dagelijks beeld gevormd wordt door de media die het hebben over het dwalen, bekijkt David vooral de mensen. Dit is werk van een band, die diversiteit, multiculturaliteit en meertaligheid bekijkt als de realiteiten, die ze zijn. Niks geen weemoedig terugkijken naar tijden, die vermoedelijk niet eens echt bestaan hebben, nee: het leven, zoals het is, hier en nu en met z’n allen. Ik vind dat behoorlijk hoopgevend en, los van de overduidelijke muzikale kwaliteiten van de plaat, vind ik die boodschap eigenlijk nog belangrijker. Maar…goeie plaat!

(Dani Heyvaert)